Mijn god ben me toch een partij druk. Ik dacht dat er tussen Toronto en Winnipeg veel te doen was. Dat is er ook, maar je moet wel een auto hebben, anders dikke pech. En ik dacht dat ik Toronto veel leuker zou vinden, maar helaas. En omdat ik nogal laks ben en nog niet zeker was van mijn plannen heb ik het boeken van alles tot het laatste moment bewaard met als gevolg dat de trein en/of vliegen heel duur was. Een alternatief was met de greyhound bus 48 uur richting Winnipeg voor 180 dollar, maar dat zag ik niet zitten. Oplossing; een vlucht naar Cancun was maar 150 dollar meer dan de vlucht van Toronto naar Winnipeg, dus de keus was snel gemaakt.

Amerikaanse douane, probeer het te vermijden. Ow my god. Ik had dus eerlijk aangevinkt dat ik voedsel mee nam. Dit resulteerde in het achter de schermen uitpakken van mijn handbagage (2 tassen). Laat ik dit nu net helemaal volgestouwd hebben met spullen. Ow en Amerikaanse douanes zijn gewoon eikels, is een soort van machtspositie genot of zo.

Ok door de Gate. Elke passagier moest op een knop drukken. Groen = go, rood = no. Je kunt wel raden dat ik de gelukkige was en wederom mijn handbagage kon uitpakken. De mensen achter mij bedankten me al hartelijk, maar wel met een glimlach. Ik moest zo zo zo lachen, want de vrouw die het moest doen had er echt geen zin in. Hahahhahahaha

Dikke mensen mogen niet vliegen. Racisme, absoluut. Do I care; NO!. Ik zat dus op mijn stoel te wachten op mijn buren voor het komende anderhalf uur. Conclusie; 2 personen die weightwatchers nog niet ontdekt hebben waren mijn buren. De kerel die naast me zat was denk ik zo'n 50 kilo te zwaar. En omdat hij de stoelleuning (wat hem nog enigszins in een korset hield) oncomfortabel vond, heeft hij deze omhoog gedaan. Ik zat dus met 1 bil in het gangpad en 1 bil op de stoel. Waarom? ; omdat ik het broeierige gevoel dat je hebt wanneer iemand tegen je aan zit echt vreselijk vind!!! Dan bedoel ik tot bijna OCD achtige vreselijkheid.

Kon het nog erger; VAST WEL. Het snoertje wat zorgde voor communicatie met de vliegtoren was stuk en moest vervangen worden. Gevolg; 1,5 uur vertragen. Haahah

Heb uiteindelijk 3 uur met 1 bil naast de stoel gezeten. Je kunt wel raden hoe mijn rug zich voelde. En nee; van de bitch-stewardess mocht ik niet verplaatsen. Oplossing; met mijn rug naar hem toe zitten en met mijn knieën in het gangpad. Ik was zo populair die avond.

Om middernacht was ik eindelijk in het hostel.

Liefs Angela