Vandaag zou ik een spectaculaire treintocht gaan maken. Om 8.00 met de bus vanuit Whitehorse vertrokken richting Fraser.

Nog een foto genomen bij Emerald Lake. Doordat we ons weer tussen de bergen bevonden kon je duidelijk zien dat het gisteravond gesneeuwd heeft. We hadden nog een plas-, ontbijtpauze in Carcross. Je had hier een bakker, een kunstenaar, General store, een informatiecentrum, een juwelier en ik geloof een museum. En een 15-tal aan huizen. Je zou er maar wonen.

Nog foto's gemaakt vanuit de bus van verscheidene mooie plekken. In Fraser (ook wederom zo'n grote plaats:D) zijn we overgestapt naar de White pass en yukon route trein route. Door middel van de trein zou ik ook de grens overgaan tussen Canada en Alaska. De treinroute was waanzinnig! Heb echt genoten. Enkele hoogtepunten onderweg: White pass Summit (op 873mtr hoogte zwaaide de Royal Mountain Police de mensen uit die met een goederen voor een jaar naar het noorden gingen), Trail of 98 (de oude wandelroute uit 1898), steel bridge, Inspiration Point, Tunnel Mountain, Glacier Station, Bridal Veil Falls, Black Cross Rock ( na het spelen met dinamiet, eindigde 2 werkers onder een 100 ton rock), Buchanan Rock (oude werkers hebben een herinnering op de muur geschilderd), Rocky Point. Het grappige van al deze punten is dat ik waarschijnlijk maar 2 dingen kan herkennen van mijn foto's en de rest moet ik denk ik googlen. Desalniettemin was het ontzettend mooi. Eenmaal aangekomen in Skagway moest ik door de US customs, een hele aardige man. En hier scheen het zonnetje weer en was het korte broeken en t-shirt weer!:D. Ideaal.

In Skagway ben ik door het dorpje gelopen, heb ik de ferry waarmee ik morgen vertrek opgezocht en ben ik naar Lower Lake gelopen in ongeveer een uur. Skagway is het beste te omschrijven als een plek met heel veel juwelierszaken en enkele winkels voor bont. Er is een reden waarom ik niet 'hike' of een vreselijke avontuur ben:D. Zodra ik de berg opging begon mijn linkerenkel pijn te doen. Met pijn bedoel ik messteken er doorheen. Niet constant, maar wel vaak genoeg om er bij stil te staan. Tja wat doe je dan: negeren die hap en doorlopen. De 2^de reden waarom ik niet 'hike' is omdat ik zo in gedachten was dat ik doorliep. Na 20 mtr was het pad heel smal en laat ik het zo zeggen als ik naar beneden was gekukkeld dan had ik waarschijnlijk een aantal ledematen gebroken. Ik had zoiets van: 'het zal wel'. Na nog eens 20 mtr scheet ik bagger en ben ik teruggelopen waardoor ik tegen het 'juiste' en veel makkelijker pad aan liep. Godzijdank ben ik niet door gelopen want anders stond ik nog steeds daar boven op die berg hahahahahhahah!!!

Liefs angela