Dag 8 Jasper 14/6/2012

Vandaag was een pechdag qua weer. Het hoosde de hele dag! 's Ochtends wilden we naar Mount Edith Cavell voor een uitzichtpunt. Helaas was deze nog afgesloten omdat er te veel sneeuw lag. Het schijnt dat we echt te vroeg in het seizoen op reis zijn gegaan. Dan maar door naar de Athabasca watervallen. Dit was een krachtige en zeer indrukwekkende waterval van 22 mtr hoog. Nog een uurtje langs de boetiekjes in Jasper gelopen en dit hebben we afgesloten met een zeer lekker ijsje van Tim Hortens. We zaten het met kippenvel op de armen te eten maar het was 1 plus 1 gratis en dat konden we natuurlijk niet overslaan:D. Weer naar de kamer gegaan om thee te drinken en op te warmen. Om 18.00 zouden we worden opgepikt door Sundogs tours om een gecombineerde excursie te doen. Dit hield in een wildlife tour en naar de Miette Hot Springs. Helaas hoosde het nog steeds en ik had echt geen zin in een 'dippy'. We deden deze tour omdat we een excursiepakket hadden geboekt en deze zat er toevallig in:D. Het onderdeel wildlife tour stelde nog minder voor omdat we één mannetjes elk hebben gezien en berggeiten. Beetje jammer allemaal, en tijdverspilling.

Dag 9 Clearwater 15/6/2012

Mijn innerlijke tomtom werkt niet zo want ik wou deze ochtend nog graag een keer naar Maligne Lake en eindigde bij Maligne Canyon. Klein verschil in naam, groot verschil in de realiteit:D. De tweede was ook hartstikke mooi en heb voor de eerste keer zo'n diepe canyon meegemaakt. Bij vertrek uit Jasper nog mannetjes elken op de foto gezet. Het enige verschil met de vrouwtjes is dat de mannen een gewei hebben. Voor Mount Robsen was een veld met bloemetjes, dus ik heb deze berg heel mooi op de foto kunnen zetten. Omdat we van de week toch al zo goed bezig waren geweest met 'sporten' besloten we vandaag nog een treetje hoger te gaan. We wouden beiden Kinney Lake graag op de foto zetten. Dat betekende 4,5km heen met een stijging van 120 mtr en 4,5km terug. Woehoe hebben dit in een record tempo gedaan.:D. Het uitzicht was gelukkig ook mooi:D. Er is niks vervelender dan je in te spannen voor een 'is dit het?'. Ik vond deze route van vandaag eigenlijk nog veel mooier dan de Icefield Parkway, kan niet echt beschrijven waarom maar het is gewoon een gevoel:D.. Deze nacht zouden we verblijven in Clearwater. Waar een warme maaltijd krijgen al een uitdaging is. Voordat we gingen inchecken zijn we nog gestopt bij Sasphat Falls. Echt al de watervallen in Canada zijn geweldig mooi! Soms maken ze je lekker met de omschrijving en dan kom je daar en dan is het zo'n pietluttig ding. Dit is in Canada echt niet het geval! Bij het inchecken kregen we te horen dat we een gratis upgrade hadden gehad. Geweldig zou je denken. Hahahhahaha totdat je de kamer zag! Geen tv, decor uit de jaren 50, water smaakte naar roest en was bruin en het toppunt was dat we er al om 18.00 waren. Nu snap je ook waarom mijn blog is bijgewerkt:D.

Dag 10 100 Mile House 16/6/2012

Helaas werd ik 's nachts al wakker van het hozen en dat zou zo blijven. Bij het uitchecken kwam er een echte cowboy binnen gewandeld en ow my god; ik was hem als een echt stuk vlees aan het bekijken hahhahahahaahhaha!!! Vandaag stond in het teken van Wells Grey National Park. Eerste stop Dawson Falls, Niagara Falls eat you heart out. Fenomenaal. 2de stop Helmecken Falls. We zagen hem niet maar hoorden deze wel, het was nogal mistig. Een paar uur later zijn we terug gegaan en toen konden we de waterval helemaal bewonderen. Onderweg nog allerlei bloemetjes langs de weg gezien. Mijn favoriet tijdens mijn vakantie. Dit park is kleiner dan de grotere parken en veel wilder. Heel veel van de bergtoppen zijn nog onbeklommen en er is nog geen naam aan toe gekend. Het wildgehalte werd die dag wel duidelijk. 3^de stop was Bailey's Chute. Als mensen geen respect voor de kracht van water hebben dan stel ik voor dat je in Canada gaat kijken. Joyce heeft er meerdere filmpjes van gemaakt, maar mijn hemel. Ik vond het zo overweldigend en zat er echt 10 minuten naar te kijken. Je moest ook echt harder praten want het was net alsof er constant een goederentrein langs denderde, zo'n lawaai maakte het. We wouden een wandeling maken die West Lake Loop heette. Welkom in Canada; het staat wel op de kaart maar je kan het nergens in het park terug vinden. Of je vind dingen en het staat niet op de kaart. Deze wandeling uiteindelijk gewoon niet kunnen vinden. Omdat we West Lake Loop niet konden vinden, wouden we een wandeling van een uur lopen; Mineral Spring Trail. Daar was ook Ray Farm. Dit is de enige homestead in dit nationale park waar kinderen zijn opgegroeid en Ray, zijn vrouw en hun kinderen zijn daar begraven. Toevalligerwijs kwamen we tegelijk aan met nog eens 2 stelletjes en volgens mij waren het Canadezen. Om bij Rays Farm te komen moest je een stukje door het bos en daarna kwam je op een open landschap waar de restanten van hun huis en schuurtjes stonden. Vrijwel meteen op de open vlakte zag ik op 50 à 60 mtr afstand een beer staan die ons al lang door had. Hij liep op zijn dooie gemak van ons weg terwijl hij de hele tijd achterom keek en het vervelende was dat hij ook op het pad bleef lopen wat voor ons bestemd was. Eerst zei die Canadees dat we wel door konden blijven lopen, maar hij had ook snel genoeg door dat de beer niet snel genoeg pleitte ging, en dus zei hij dat we het er maar beter niet op konden wagen. Op dat moment begon het ook nogal te hozen en was de beslissing snel gemaakt. Wegwezen! Terwijl we weer verder reden naar de volgende stop, nog geen 10 minuten verderop, zagen we alweer een beer langs de kant van de weg. Op het laatst scheet ik wel bagger omdat ik zo druk was met foto's maken dat ik niet door had hoe dicht de beer al bij de auto was. Ik denk dat er op een gegeven moment nog geen 2 meter meer tussen zat. Nog een keer naar de Helmecken Falls, dit keer zonder mist. En geloof het of niet alweer een beer! Dit keer was het een bruine, dus ik denk een grizzly?! Als laatste wouden we naar een lookout; Green Mountain Road. Helemaal mistig daar boven op die helling. Eenmaal net uit het park en geloof het of niet; alweer een beer. Als je alle beren van die 5 à 6 parken die we daarvoor bezocht hebben dan kom je nog niet eens uit op het aantal dat we hier gezien hebben.

En nu komt wel een zielig verhaal. Eenmaal onderweg zagen we een piepjong hertje langs de kant van de weg en de moeder was nergens te bekennen. Hij rende zo'n 10 meter weg, maar kon niet over de wegafscheiding springen en zakte toen in elkaar. Eerst helemaal enthousiast foto's maken want ja het is wel wildlife viewing. Zag wel dat er iets niet klopte en ben dus uitgestapt en ik zou het beestje zo kunnen aanraken en dat is niet goed bij een wild dier. In de bocht waar we stopten zat een klein resort en daar zijn we ons verhaal gaan doen. In overleg mochten we het beestje daar brengen en dan zouden zij naar het 'wildlife' bureau bellen of zij het beestje konden ophalen. Het beestje was vederlicht in mijn armen en we hebben hem in een grote doos gedaan. Gelukkig kwam de dochter van die vrouw net thuis en zij zou de dag erop richting Kamloops gaan. Zij kon hem daardoor afzetten bij het 'wildlife', plus zij had gewerkt in een opvangcentrum voor wilde dieren en wou al een potje met babypoeder halen zodat het beestje kon eten. Zij schatte hem 2 à 3 weken oud en de moeder was waarschijnlijk aangereden. Dit keer kon ik het beestje wel met een gerust hart achterlaten:D.