In Canada is het apart als je met de trein ergens heen gaat. Het is duur, inefficiënt en het duurt lang. Her en der onderhouden ze enkele spoorwegen omdat bijvoorbeeld:

• Van Winnipeg naar Churchill - simpelweg omdat er halverwege deze twee steden de weg (waarop auto's rijden, duh) simpelweg ophoudt te bestaan. Je komt er door te vliegen of door de trein te nemen.
• Van whitehorse (Yukon, Canada) naar Skagway ( Alaska) - ooit is er om de steden te bevoorraden deze spoorrails aangelegd. Inmiddels kun je wel tussen deze twee steden met de auto komen. Desalniettemin is dit één van de mooiste routes die je met de trein kan nemen. Je gaat tussen de bergen door en je komt er gegarandeerd geen kip tegen.

Waar de Canadezen dan wel dol op zijn is de greyhound (de bus). Hieronder word mijn eerste ervaring met de greyhound beschreven:

Zaterdagochtend om 5 uur opgestaan, want om 06.30 vertrok de bus. Tijdens de kaarcontrole door de chauffeur zei ze al dat we vertraging hadden, omdat een andere chauffeur 's ochtends met spoed naar het ziekenhuis moest en zij een gedeelte van de trip over ging nemen. Ook zei ze dat er bij het stadje Golden meerdere locaties waren waar ze controleerden op lawines en daardoor konden we ook vertragingen op lopen.

De oorspronkelijk trip duurt 13 uur met de bus en dat is goed te doen. In Australië deed je er ook vaak zo lang over om ergens te komen. 's Middags rond ongeveer 15.00/16.00 waren we bijna in Revelstoke. Vanaf hier zou het nog 5 a 6 uur duren voor ik in Banff aan zou komen. Ware het niet dat er een lawine was geweest!

Sneeuw en regen en niet al te koude temperaturen is geen goede combi. We stonden toevallig naast een roadhouse toen een vrouw in een oranje hesje het nieuws verkondigde. Ze zij ook dat de weg zeker niet werd vrijgegeven voor 9 uur 's ochtends de volgende dag en ook dat was niet zeker. Onze chauffeur was zeker niet van plan om nog 16 uur in de bus rond te hangen en ging bellen met haar baas.

Je had de volgende optie:

• Om een hotel te nemen bij het vorige busdepot in Salmon Arms (1 uur rijden) en er op te gokken dat de weg morgen vrij zou zijn.

Inmiddels was er tijdens al het wachten en overleg nog een lawine naar beneden gekomen, dus de weg ging zeker de eerste 2 dagen niet meer open.

• Teruggaan naar Kamploops en daar de bus terugnemen naar Vancouver (9 uur)
• Of in Kamploops wachten op de bus die via Edmonton en Jasper richting Calgary gaat.

Ik koos voor optie nummer 3 onder het mom van: 'ach, hoe erg kan het wezen'. Dus vanaf 16.00 weer 3 uur terug gereden naar Kamloops. Daar was ik om 19.00 en de bus richting Edmenton vertrok pas om 00.00.

Een groepje van ons is in het aangrenzende restaurant gaan zitten en uiteindelijk werd het erg gezellig. Om en om paste we op elkaars spullen en zodoende kon ik met een Canadees richting taco bell voor een heerlijk burrito. Een wegrestaurant bij een busdepot is vaak het enige wat op loopafstand in de buurt is en je betaalt de jackpot voor slecht eten. Zat met nog een Duits meisje en de rest waren allemaal Canadezen. Er zaten ook twee jongens uit Tsjechië in de bus. Oorspronkelijk wouden ze vliegen naar hun plaats van bestemming, maar nee had er één gezegd, laten we de bus nemen dan zien we meer. :D hahahhahaahha

Justin (een medereiziger) had 'gravel' in genomen en hij had het iets te vroeg ingenomen:D. 'Gravel' is tegen reisziekte, maar heeft als bijwerking dat je gegarandeerd als een blok in slaap valt. Hij zat dus met rood omrande ogen te wachten op de volgende bus. Uiteindelijk is hij in slaap gevallen met zijn hoofd op de tafel en lag hij te kwijlen. Hhahahaha heb zo gelachen.

Om 00.00 was de bus er en toen we na vele irritaties eindelijk wegreden zag ik tot mijn grote verbazing mijn mooie paarse backpack op de kar liggen, klaar om op de andere bus te worden geladen. Ik met gepaste sprint naar de chauffeur en gezegd dat hij moest stoppen vanwege mijn backpack. En ja hoor hij was van mij! Terwijl ik mijn backpack pakte en wel kon knuffelen (momenteel is dat ding mijn leven) is het niet één keer door mijn hoofd geschoten dat de bagage van al mijn mede gestrande reizigers ook wel eens op die kar kon liggen. En ja hoor eenmaal op onze bestemming was al hun bagage daar blijven liggen:D. Oeps! Ach ja, zij zagen me sprinten dus hadden het ook zelf kunnen bedenken.

Mijn rug en kont waren al aan het afsterven dus ik moest en zou slapen:D. Normaal als ik in iets zit wat ook maar bromt (zoals de motoren van een bus of vliegtuig) val ik als een blok in slaap. Dit keer niet. Heb dus ook een 'gravel' ingenomen en ja hoor heb 8 volle uren geslapen in de meest onmogelijk houdingen. Moest nog overstappen in Edmonton en Calgary en uiteindelijk kwam ik een volle 24 uur later aan in banff. In totaal heb ik ongeveer 36 uur in de bleeping bus gezeten.

Wat heb ik tijdens de reis gezien:

Sneeuw, heel veel sneeuw, besneeuwde bergen, geen sneeuw, besneeuwde prairies, prairies gevolgd door wederom heel veel sneeuw.

Zit nu in banff en het sneeuwt sinds vannacht en echt al de hele morgen. Had ik nu maar snowboots in Nederland gehaald. Hahahhaahha Ga ze zo maar even kopen.

Kon het allemaal nog slechter: ja hoor. Eén greyhound bus was net op tijd langs Revelstoke en die stond door meerdere lawines vast tussen Revelstoke en Golden en ging zeker 24 uur nergens heen. Achteraf hoorden we dat ze de volgende dag geprobeerd hadden weg te komen en dat ze na 10 minuten weer terug werden gestuurd. Zij zitten nu nog steeds vast.

En kon het nog slechter: ja hoor. Eén medereiziger waar ik dit avontuur mee beleefde, moest terwijl ik om 20.00 in Banff was, nog wachten tot 00.00 om nog eens 21 uur in de bus te zitten richting Winnipeg!

Liefs Angela