Zondag 26 februari om 08.50 ben ik vertrokken naar Vancouver, Canada. In de dagen voorafgaand ging ik er heel erg neutraal in. Sommige lopen te stuiteren van opwinding, anderen worden ziek van heimwee. Ik ben daar denk ik te nuchter voor:D, had nergens last van. Als ik één ding van de marine heb geleerd is het dat elk moment, hoe vervelend ook, op een gegeven moment eindigt. Dus zo stond ik op schiphol gedag te zeggen tegen mijn tante Winny, mijn vriendin Joyce en mijn moeder. Alles ging goed totdat ik door de gate moest en toen zijn er een heleboel tranen gevloeid. Toch zal het deze keer (ben ook een jaar in Australie geweest) anders zijn. Er is namelijk skype! Heb mijn laptop mee genomen en kan daarom meerdere keren in de week met mijn moeder kletsen.

De reis ging goed, het eten was slecht. Het menselijk lichaam is er niet op gebouwd om 10 plus uren in dezelfde positie te zitten. Je kan je de pijn in mijn kont en andere delen wel voorstellen. Een tip voor Joyce: zorg dat wanneer je overkomt (wanneer je naar de kop van het vliegtuig kijkt) je aan de rechterkant bij het raam kunt zitten. Het was op een gegeven moment de hele tijd ooooh en aaaah's, want we vlogen over de Rocky Mountains en nog meer moois! Ow en plus een zonnebril want de weerkaatsing van het sneeuw doet pijn aan je ogen! Ik zat in het gangpad naast een oudere alcoholist:D. Ik wist niet eens dat je zoveel mag drinken in het vliegtuig. Bestelde hij een whiskey vroeg de stewardess of hij er misschien nog wat bij wou; 'ja lekker doe maar een rode wijn'. En zo ging het bij elk drankje dat hij nam gedurende de 10 uur. Hahahahahahah en hij is ook geen enkele keer naar de wc geweest. Knap hoor.

Terwijl ik in Vancouver naar de douane liep had ik al een geweldig mooi uitzicht. De Rocky's. Dit alleen was al adembenemend en ik wou er al foto's van nemen maar leek me een beetje te. Mijn moment komt nog wel.

Ik liep nog te lachen dat ik naar de rij met maar 4 personen werd gedirigeerd bij de douane, want in de rij naast me stond wel 120 man. Kwam ik erachter dat de rij erna voor immigratie, van maar 12 man, dat dit wel 1,5 uur ging duren!!! My god, de bureaucratie. Terwijl ik daar stond te wachten ging de man voor me tegen me aan staan kletsen. Bleek 'Al' een bouwkundig ingenieur uit Washington te zijn. Hij ging voor 3 jaar in Calgary werken, want Calgary is booming business. Stom toeval is dat 'Al' een brother-in-law heeft in Banff park die daar manager is van alles en nog wat en ik heb zijn telefoon nummer gekregen zodat ik hem kon bellen om te kijken of hij werk voor me heeft. Yes please, is het zo makkelijk?! Ik hoop het wel.

De trip naar het hostel, met de metro, en de benenwagen, is me in 1 keer gelukt. Inmiddels toen ik de metro in stapte was het Nederlandse tijd 1 uur s nachts. Oef was al zo lang op. Moest 15 minuten naar mijn hostel lopen en baal nu al van mijn keuze in backpack. 15 min met 18 kilo op de rug, plus een kleinere rugzak van ook 5 kilo, is minder prettig. Ben liever lui dan moe, maar een taxi was 6 x zo duur, dus ben ook nog een krent:D hahahhaha. Of misschien komt het omdat ik liever; niet gezien, en me wil voelen als een pakezel.

Ben om 18.00 Vancouver tijd naar bed gegaan en was om 06.00 wakker. Ben helemaal alleen op de kamer en dat is prettig vanwege mijn rare uren om te slapen:D.

Stop er mee want ik had beloofd korte verhalen te schrijven. Ahum zie hierboven het resultaat.

Liefs Angela